Κι ας επεφτε χιόνι άφθονο στα μέλη τους,
Αυτοί ακάθεκτοι και σκληροτραχηλοι
Σα πέτρινοι στρατιωτες
Που έναν έναν τους σημαδεύουν οι χειμωνες
Δεν γυρευουν υπόστεγο ουτε φωτιά
Περιμένουν με ορθανοιχτα αμυγδαλωτα ματια τη σειρα τους
Αμιλητοι και μεθυσμενοι παραφυλουν τον Αι Βασιλη
Και αν κάποιες φορές σπάνε σε χιλια κομμάτια
Θυμαμαι πως ειναι του βουτύρου
Και παρηγοριεται η μοναξια μου